On the road to be more
25 Februari 2015 | Filipijnen, Cebu City
Okee, poging nummer 4 of meer inmiddels:
Hey allemaal,
Daar gaat ie dan, mijn eerste blog. Normaal ben ik helemaal niet iemand die dingen over z'n leven typt en dan op internet zet, maar nu moet ik er toch echt aan gaan geloven! Oh en jullie kennen me denk ik allemaal ook wel als iemand die verhalen nou niet echt kort en bondig kan vertellen, dus wees niet verrast als de blogs wat lang van stof zijn. Alvast sorry daarvoor!;-)
Het begon natuurlijk allemaal bij de dag dat ik vertrok, vrijdag de 13de. Pff, wat een dag. Niet alleen waren mijn ouders en Lois (zus) en Nino (<3) er, maar ook die lieve Nelly en Ranny (schoonouders). Op Schiphol meteen even mijn mede-vrijwilliger, Anton, opgezocht en kennis gemaakt. We zijn toen meteen onze bagage in gaan leveren. Dat ging allemaal gelukkig soepel, en we hadden zelfs nog kunnen regelen dat we toch wel naast elkaar zouden zitten in het vliegtuig! En daar was ook meteen verrassing nummer één: Pytrick met de baby (en een leuk kado: een selfie-stick!!:-D). Echt super leuk en lief dat hij nog even langs was gekomen om mij uit te zwaaien. We zijn toen met zijn allen koffie gaan drinken, en daar was ook meteen verrassing nummer twee: mijn lieve studievriendinnetjes, Marjolein en Samantha, waren ook ineens op Schiphol! Echt ontzettend leuk, had ik totaal niet verwacht. En natuurlijk onwijs lief! En toen kwam dan toch het moment om naar de gate te lopen en van iedereen afscheid te nemen. Pff, dat was wel even een zwaar en emotioneel moment... 'Gelukkig' moest ik snel door, want zoveel tijd hadden we niet meer! Vanaf dat moment begon mijn reis dan ook echt. En in het vliegtuig kwam verrassing nummer 3: een heel gaaf boekje met allerlei foto's, van mijn lieve vriendinnen! Ik had het kadootje al gekregen, maar mocht het pas hoog in de lucht open maken. Dit boekje kan ik doorlezen als ik alles en iedereen even mis, en dan word ik ook zeker wel opgevrolijkt; wat staan er een leuke, maar ook een aantal lelijke/gênante foto's in haha! Nogmaals heel erg bedankt, heb er inmiddels al zeker 5x in gebladerd en lig elke keer weer in een deuk!<3
Na een prima, maar lange vlucht met een tussenstop in Hongkong, kwamen we dan eindelijk in Cebu aan. En daar stond Paul al op ons te wachten. Paul is de project coördinator van Adam Jennie's Christian Center, het project waar ik de eerste maand zal werken. Hij was erg enthousiast en wilde ons meteen veel van de stad laten zien. Dus reed hij een extra groot rondje voor hij naar het hotel reed. Heel lief, en ook meteen heel veel informatie gekregen. Het verkeer is hier trouwens echt bizar! Iedereen rijdt door elkaar heen, niemand houdt zich aan de regels en als iets tweebaans is, gaan ze soms gewoon driebaans rijden! Ze houden zich eigenlijk grotendeels helemaal niet aan die banen. Echt een gigantische chaos dus! Helaas had ik de hele vlucht niet geslapen, dus ik zat er fysiek (maar ook emotioneel) gezien helemaal doorheen en was dus niet echt in een goede bui..
Toen we bij het hotel aankwamen werd ik echter helemaal opgevrolijkt! We werden namelijk met open armen ontvangen. De deur werd opengedaan voor ons, meteen mannen die ons kwamen helpen met de spullen en een paar vrouwtjes die met een enorme glimlach op hun gezicht vroegen of we onze welkomstlunch + sapje nu al wilden, of nog even wilden wachten. Ook ziet het hotel er onwijs leuk uit! Ze hebben een klein restaurantje, daarnaast een tuin met schildpadden, kippen, hanen, vissen en allemaal mooie planten (en zag helaas vandaag ook een hele grote rat, weet nog niet of die er nou ook bij hoort haha). Verder staat er een tafeltennis-tafel, een tafelvoetbal-tafel, een piano, twee gitaren, wat drum-dingen, allerlei ouderwetse typmachines en een kast vol met allerlei spelletjes (o.a. 30 seconds en pictionary :-D). Ook is alles helemaal versierd! Na een uurtje op de hotelkamer om bij te komen gingen we naar beneden om onze heerlijke kip-sandwich en mango sapje op te eten en drinken. Na nog even een uurtje op bed te hebben gelegen zijn we samen meteen de stad in geweest om boodschappen te doen en een beetje de sfeer te proeven. Pff, als voetganger is het hier ook bizar! Je steekt gewoon over wanneer je zin hebt, steekt eventueel even je hand op dat de auto's voor je moeten stoppen, maar vaak minderen ze vaart of rijden ze om je heen. Of je zigzagt tussen stilstaande auto's door, etc. Bloedje heet uiteraard, en hier in de stad in de lucht ook heel benauwd, door alle uitlaatgassen! Daarnaast wordt veel afval gewoon op de grond gegooid en veel mensen die (half) op straat leven, dus dat alles ruikt ook niet altijd even aangenaam. Wel een hele leuke ervaring meteen!
Na een niet zo'n beste nacht te hebben gehad (veel wakker) werden we zondag om 1 uur 's middags opgehaald door Joey, een vriend van Renske. Renske is de regio coördinator hier in Cebu. Zij is gewoon Nederlands, maar woont hier al een aantal jaar. Helaas is zij tot 26 februari in Cambodja, en daarom had zij een Filipijnse vriend van haar gevraagd om ons een rondleiding te geven door de stad. We zijn meteen met zijn 3-en in de jeepney gestapt; dat is het lokale vervoer hier. Het is een soort truck/jeep/busje, met voorin gewoon een cabine voor de chauffeur en daarnaast 1 of 2 passagiers, en in de 'laadbak' twee lange banken, met een dak, maar zonder ramen. Gewoonlijk passen er zo'n 16 mensen in, maar je zit al snel met zijn 20'en, omdat ze gewoon blijven proppen haha! De jeepneys rijden een bepaalde route (te zien aan cijfer + letter voorop), en je mag eruit wanneer je wilt. Je moet dan met een muntje tegen het dak tikken óf tegen het dak aan slaan óf 'para' o.i.d. zeggen (weet niet hoe je het schrijft) óf een of ander geluidje maken, het mag allemaal! Het kost dan per ritje minimaal 7 pesos (en vaak zit je niet hoger dan dat), dat is maar 14 eurocent! En dat terwijl een taxi begint bij de 40 pesos, alsnog heel goedkoop in euro's, maar wel een groot verschil.
Joey heeft ons meegenomen naar de kerk van Santo Niño, een hele mooie kerk! In deze kerk staat het beeldje van Santo Niño, met een soort mooi versierd gewaad aan. Het beeldje zelf is best klein, en wordt omringd door allerlei andere, grotere beelden (en het hangt samen aan de wand). Ik heb er geen foto's van gemaakt, omdat het zondag was en ik het dus niet zo gepast vond. Na de kerk zijn we doorgelopen naar het bijbehorende museum, waarin allerlei verschillende gewaden van het beeldje lagen (wordt jaarlijks verwisseld) en nog meer antieke dingen uit de kerk. Joey kon ons gelukkig heel veel informatie geven over de geschiedenis en religie, wat heel leuk en interessant was! Na het museum zijn we doorgelopen naar fort San Pedro. Dit fort is het oudste, kleinste en best bewaarde koloniale fort in de Filipijnen. Ook dit was erg interessant en leuk om te zien! Het laatste waar we naartoe gingen was Ayala, een hele grote shoppingmall hier in de stad. En bij heel groot bedoel ik dan ook echt heeeeeeelll heeeeeelll heeeeeelll groot!! Is echt met niks te vergelijken, gewoon bizar groot! Joey reed nog met ons mee in de jeepney terug naar het hotel, en daar kwam hij op het goede idee om de dag af te sluiten met: een kokosnoot. Die werden daar op straat opengehakt, en dan met een rietje erin kreeg je dat mee om (heel veel!) kokosmelk te drinken. Heerlijk en ook spotje goedkoop!
Oh wat ook wel grappig was, is dat wij in de jeepney naar Ayala toe een meisje tegenover ons hadden zitten, die een Nederlander bleek te zijn. Ze zat al 6 maanden in Cebu en wij waren de eerste Nederlanders die ze in al die tijd had gezien. Dus was ze helemaal vrolijk dat ze met ons kon praten, was wel lachen ;-). Oh en minder leuk zijn alle straatkinderen hier. Je ziet veel kids op straat, zonder ouders. Joey of Paul wist ons echter te vertellen dat het vaak zo is dat ze nog wel ouders hebben, maar die laten hun kinderen dan overdag daar alleen, omdat dat er zieliger uit ziet. Helaas is het zo dat, zodra je geld geeft, die kinderen dan ermee gaan 'gokken' of dat de ouders dat met het geld doen. Ook vertelde iemand mij van de week dat de kids vaak lijm snuiven, en als je ze een flesje water geeft, ze het plastic dan in de fik steken en daarboven gaan hangen. Je kan ze dus het beste wat crackers of iets anders te eten geven, als je al iets wilt geven.
Voor nu laat ik het hierbij, anders wordt het wel een hele lange blog! Ik zal binnenkort vertellen hoe mijn eerste week op het project is verlopen. Even kort gezegd hoe het op dit moment met me gaat: goed! Ik heb het onwijs naar mijn zin en ben, al zeg ik het zelf, al behoorlijk goed ingeburgerd hier!
Hele dikke kus en slaap lekker alvast! (hier is het al avond;-))
Hey allemaal,
Daar gaat ie dan, mijn eerste blog. Normaal ben ik helemaal niet iemand die dingen over z'n leven typt en dan op internet zet, maar nu moet ik er toch echt aan gaan geloven! Oh en jullie kennen me denk ik allemaal ook wel als iemand die verhalen nou niet echt kort en bondig kan vertellen, dus wees niet verrast als de blogs wat lang van stof zijn. Alvast sorry daarvoor!;-)
Het begon natuurlijk allemaal bij de dag dat ik vertrok, vrijdag de 13de. Pff, wat een dag. Niet alleen waren mijn ouders en Lois (zus) en Nino (<3) er, maar ook die lieve Nelly en Ranny (schoonouders). Op Schiphol meteen even mijn mede-vrijwilliger, Anton, opgezocht en kennis gemaakt. We zijn toen meteen onze bagage in gaan leveren. Dat ging allemaal gelukkig soepel, en we hadden zelfs nog kunnen regelen dat we toch wel naast elkaar zouden zitten in het vliegtuig! En daar was ook meteen verrassing nummer één: Pytrick met de baby (en een leuk kado: een selfie-stick!!:-D). Echt super leuk en lief dat hij nog even langs was gekomen om mij uit te zwaaien. We zijn toen met zijn allen koffie gaan drinken, en daar was ook meteen verrassing nummer twee: mijn lieve studievriendinnetjes, Marjolein en Samantha, waren ook ineens op Schiphol! Echt ontzettend leuk, had ik totaal niet verwacht. En natuurlijk onwijs lief! En toen kwam dan toch het moment om naar de gate te lopen en van iedereen afscheid te nemen. Pff, dat was wel even een zwaar en emotioneel moment... 'Gelukkig' moest ik snel door, want zoveel tijd hadden we niet meer! Vanaf dat moment begon mijn reis dan ook echt. En in het vliegtuig kwam verrassing nummer 3: een heel gaaf boekje met allerlei foto's, van mijn lieve vriendinnen! Ik had het kadootje al gekregen, maar mocht het pas hoog in de lucht open maken. Dit boekje kan ik doorlezen als ik alles en iedereen even mis, en dan word ik ook zeker wel opgevrolijkt; wat staan er een leuke, maar ook een aantal lelijke/gênante foto's in haha! Nogmaals heel erg bedankt, heb er inmiddels al zeker 5x in gebladerd en lig elke keer weer in een deuk!<3
Na een prima, maar lange vlucht met een tussenstop in Hongkong, kwamen we dan eindelijk in Cebu aan. En daar stond Paul al op ons te wachten. Paul is de project coördinator van Adam Jennie's Christian Center, het project waar ik de eerste maand zal werken. Hij was erg enthousiast en wilde ons meteen veel van de stad laten zien. Dus reed hij een extra groot rondje voor hij naar het hotel reed. Heel lief, en ook meteen heel veel informatie gekregen. Het verkeer is hier trouwens echt bizar! Iedereen rijdt door elkaar heen, niemand houdt zich aan de regels en als iets tweebaans is, gaan ze soms gewoon driebaans rijden! Ze houden zich eigenlijk grotendeels helemaal niet aan die banen. Echt een gigantische chaos dus! Helaas had ik de hele vlucht niet geslapen, dus ik zat er fysiek (maar ook emotioneel) gezien helemaal doorheen en was dus niet echt in een goede bui..
Toen we bij het hotel aankwamen werd ik echter helemaal opgevrolijkt! We werden namelijk met open armen ontvangen. De deur werd opengedaan voor ons, meteen mannen die ons kwamen helpen met de spullen en een paar vrouwtjes die met een enorme glimlach op hun gezicht vroegen of we onze welkomstlunch + sapje nu al wilden, of nog even wilden wachten. Ook ziet het hotel er onwijs leuk uit! Ze hebben een klein restaurantje, daarnaast een tuin met schildpadden, kippen, hanen, vissen en allemaal mooie planten (en zag helaas vandaag ook een hele grote rat, weet nog niet of die er nou ook bij hoort haha). Verder staat er een tafeltennis-tafel, een tafelvoetbal-tafel, een piano, twee gitaren, wat drum-dingen, allerlei ouderwetse typmachines en een kast vol met allerlei spelletjes (o.a. 30 seconds en pictionary :-D). Ook is alles helemaal versierd! Na een uurtje op de hotelkamer om bij te komen gingen we naar beneden om onze heerlijke kip-sandwich en mango sapje op te eten en drinken. Na nog even een uurtje op bed te hebben gelegen zijn we samen meteen de stad in geweest om boodschappen te doen en een beetje de sfeer te proeven. Pff, als voetganger is het hier ook bizar! Je steekt gewoon over wanneer je zin hebt, steekt eventueel even je hand op dat de auto's voor je moeten stoppen, maar vaak minderen ze vaart of rijden ze om je heen. Of je zigzagt tussen stilstaande auto's door, etc. Bloedje heet uiteraard, en hier in de stad in de lucht ook heel benauwd, door alle uitlaatgassen! Daarnaast wordt veel afval gewoon op de grond gegooid en veel mensen die (half) op straat leven, dus dat alles ruikt ook niet altijd even aangenaam. Wel een hele leuke ervaring meteen!
Na een niet zo'n beste nacht te hebben gehad (veel wakker) werden we zondag om 1 uur 's middags opgehaald door Joey, een vriend van Renske. Renske is de regio coördinator hier in Cebu. Zij is gewoon Nederlands, maar woont hier al een aantal jaar. Helaas is zij tot 26 februari in Cambodja, en daarom had zij een Filipijnse vriend van haar gevraagd om ons een rondleiding te geven door de stad. We zijn meteen met zijn 3-en in de jeepney gestapt; dat is het lokale vervoer hier. Het is een soort truck/jeep/busje, met voorin gewoon een cabine voor de chauffeur en daarnaast 1 of 2 passagiers, en in de 'laadbak' twee lange banken, met een dak, maar zonder ramen. Gewoonlijk passen er zo'n 16 mensen in, maar je zit al snel met zijn 20'en, omdat ze gewoon blijven proppen haha! De jeepneys rijden een bepaalde route (te zien aan cijfer + letter voorop), en je mag eruit wanneer je wilt. Je moet dan met een muntje tegen het dak tikken óf tegen het dak aan slaan óf 'para' o.i.d. zeggen (weet niet hoe je het schrijft) óf een of ander geluidje maken, het mag allemaal! Het kost dan per ritje minimaal 7 pesos (en vaak zit je niet hoger dan dat), dat is maar 14 eurocent! En dat terwijl een taxi begint bij de 40 pesos, alsnog heel goedkoop in euro's, maar wel een groot verschil.
Joey heeft ons meegenomen naar de kerk van Santo Niño, een hele mooie kerk! In deze kerk staat het beeldje van Santo Niño, met een soort mooi versierd gewaad aan. Het beeldje zelf is best klein, en wordt omringd door allerlei andere, grotere beelden (en het hangt samen aan de wand). Ik heb er geen foto's van gemaakt, omdat het zondag was en ik het dus niet zo gepast vond. Na de kerk zijn we doorgelopen naar het bijbehorende museum, waarin allerlei verschillende gewaden van het beeldje lagen (wordt jaarlijks verwisseld) en nog meer antieke dingen uit de kerk. Joey kon ons gelukkig heel veel informatie geven over de geschiedenis en religie, wat heel leuk en interessant was! Na het museum zijn we doorgelopen naar fort San Pedro. Dit fort is het oudste, kleinste en best bewaarde koloniale fort in de Filipijnen. Ook dit was erg interessant en leuk om te zien! Het laatste waar we naartoe gingen was Ayala, een hele grote shoppingmall hier in de stad. En bij heel groot bedoel ik dan ook echt heeeeeeelll heeeeeelll heeeeeelll groot!! Is echt met niks te vergelijken, gewoon bizar groot! Joey reed nog met ons mee in de jeepney terug naar het hotel, en daar kwam hij op het goede idee om de dag af te sluiten met: een kokosnoot. Die werden daar op straat opengehakt, en dan met een rietje erin kreeg je dat mee om (heel veel!) kokosmelk te drinken. Heerlijk en ook spotje goedkoop!
Oh wat ook wel grappig was, is dat wij in de jeepney naar Ayala toe een meisje tegenover ons hadden zitten, die een Nederlander bleek te zijn. Ze zat al 6 maanden in Cebu en wij waren de eerste Nederlanders die ze in al die tijd had gezien. Dus was ze helemaal vrolijk dat ze met ons kon praten, was wel lachen ;-). Oh en minder leuk zijn alle straatkinderen hier. Je ziet veel kids op straat, zonder ouders. Joey of Paul wist ons echter te vertellen dat het vaak zo is dat ze nog wel ouders hebben, maar die laten hun kinderen dan overdag daar alleen, omdat dat er zieliger uit ziet. Helaas is het zo dat, zodra je geld geeft, die kinderen dan ermee gaan 'gokken' of dat de ouders dat met het geld doen. Ook vertelde iemand mij van de week dat de kids vaak lijm snuiven, en als je ze een flesje water geeft, ze het plastic dan in de fik steken en daarboven gaan hangen. Je kan ze dus het beste wat crackers of iets anders te eten geven, als je al iets wilt geven.
Voor nu laat ik het hierbij, anders wordt het wel een hele lange blog! Ik zal binnenkort vertellen hoe mijn eerste week op het project is verlopen. Even kort gezegd hoe het op dit moment met me gaat: goed! Ik heb het onwijs naar mijn zin en ben, al zeg ik het zelf, al behoorlijk goed ingeburgerd hier!
Hele dikke kus en slaap lekker alvast! (hier is het al avond;-))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
